تقصیر از ماست!

بله، ایرادی بر ما وارد است: ما قاصریم یا مقصّر. خدا رحمت کند آقای حاجی نوری قدس‌سره^١ [را]، وقتی احوالات سیّد بن طاوس قدس‌سره را می نویسد، می گوید: «از او ظاهر است که باب لقاء بر او مفتوح بوده است».^٢  چرا بین ما و بین همین علما این‎طور الی ماشاءاللّه تفاوت است؟ چرا ما این‎طور دوریم؟ آخر چرا ما او عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را این قدر دور می‌بینیم؟ او که ما را می‌بیند، ما او را نمی‌بینیم؛ یعنی او هم از این‎که ما را ببیند، ممنوع است؟! ابداً چنین چیزی نیست.
بلکه در [روایت فقط] «من ادّعی المشاهدة» آمده است؛ مشاهده، سماع صوت را که در بر نمی‌گیرد. خیلی‌ها می‌گویند ما فرمایش آن حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را شنیدیم؛ به طوری که یقیناً [فهمیدیم صدای] خود حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف است؛ در مسجد سهله، جمکران، این طرف و آن طرف.
اگر او را «عین اللّه النّاظره» می‌دانیم، «أذنه الواعیه» می‌دانیم، این کلامی را که خودمان تکلم می‌کنیم و می‌شنویم و به دو گوش و به سمع ما می‌رسد، او جلوتر از ما می‌شنود. از عجایب امور است؛ این خود یک کرامتی از او است. به دلیل همین که نقل می‌کنند: شنیدیم حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف این فرمایش را فرموده‌اند؛ شنیدیم آن فرمایش را فرموده‌اند!
چرا ما این قدر غافلیم و او را از خودمان دور می‌دانیم؟ [آیا] برای این‎که چشم ما نمی‌بیند؟! پس چرا ما قلباً حاضر نیستیم؟! به طوری که بفهمیم آن به آن ممکن است که ما از قِبل(سوی) آن حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف بر مطالبی مطلع بشویم. چه عرض کنم! این اشکال بر ما وارد است، بر آن حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف وارد نیست!
آقایی بود که حرف‌هایی می‌زد که مطابق واقع درمی‌آمد. مثلاً در یکی از این خلوت‌ها به یک کسی که در آن زمان یک کیسه قند به شاه داده بود و لقب می‌خواست _ در آن زمان‌ها رسم بوده از شاه وقت، لقب می‌گرفتند _ گفته بوده است: قندها هدر رفت و جوابی نمی‌آید. همین‎طور هم شد، از این‌گونه مطالب و حرف‌ها خیلی می‌زد.
تا این‎که یک‌دفعه به ایشان گفتند: [وقتی] خدمت حضرت رسیدید، عرض کنید که کجا و کی می‌شود خدمت شما رسید؟ ایشان رفت و بعد از مدتی آمد _ البته می‌آمد داخل شاگردها [می نشست]، بعد که شاگردها می‌رفتند، آن حرف‌ها را می‌زد _ بعد از این‎که شاگردها رفتند و او در آنجا ماند، گفت: آقا، من سلام شما و کلام شما را به ایشان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف رساندم. فرمود: شما نپرسید که کجا و کی می‌شود خدمت شما رسید. شما خودتان را اصلاح کنید، ما به زیارت شما می‌آییم! شاید تعبیر به همین کلمه زیارت فرموده بود.
 بالأخره چه عرض کنیم؟ تقصیر از ماست! ما خودمان را این‎طور کردیم! الآن اختلاف ما با اهل سنّت سر چیست؟ ما [به وجودش] معتقدیم، آن‎ها معتقد نیستند. اما بالاتر از اعتقاد را که رؤیت قلبیه باشد، ما داریم؟ ما سمع قلبیه را که یقین آور باشد داریم؟!