ج. بايد قصدش به گونه‌اى باشد که عرفا آن را اعراض بدانند، زيرا قصد اعراض به قطع تمام علايق از آن جا محقّق مى‌شود که اعراض عملى هم مى‌خواهد و به مجرّد قصد، اعراض تحقّق نمى‌يابد.

ج. وقتى به اندازه‌اى دور شود که اگر آن شهر در زمين هموار بود، ديوارش از آن جا ديده نمى‌شد، بايد نماز خود را شکسته بخواند و نيز اگر پستى و بلندى خانه‌ها بيشتر از معمول باشد، بايد ملاحظه معمول را بنمايد.

ج. بنابر احوط آن‌ها را قضا کند.

ج. چنين مسافرتى، مسافرت شغلى نيست و نماز شکسته است.

ج. کثير السّفر است و در غير سفر اوّل به حکم فرد مقيم است.

ج. بله، فرق نمى‌کنند.

ج. مى‌تواند.

ج. طريق احتياط اين است که در هر محدوده‌ى زمانى که احتمال سفر مى‌دهد، جمع بخواند.

ج. در اين فرض تمام است.

ج. يعنى نمازى را که شکسته خوانده است و سپس معلوم شده که مسافت، هشت فرسخ بوده است.