ج. اگر پيشانى به قدر واجب سجده به خاک مى‌رسد، اشکالى نيست.

ج. نشستن بين دو سجده مطلقا واجب است.

ج. بايد مهر را روى چيز بلندى گذاشته و طورى پيشانى را بر آن بگذارد که بگويند سجده کرده است؛ ولى بنابر احتياط کف دست‌ها و زانوها و انگشتان پا  را به طور معمول به زمين بگذارد و کسى که هيچ نمى‌تواند خم شود، براى سجده بايد سر را به قصد سجده خم کند و براى بر خواستن از سجده سر را بلند نمايد.

ج. نمازهايش صحيح است.

ج. محلّ اشکال است و اگر اتّفاقا شنيد، پس از ايماء براى آن، سجده را بنابر احوط وضعا بعد از نماز انجام دهد و اگر فوريّت عرفى آن فوت نشود، تکليفا هم اشکال ندارد.

ج. اگر تماس پيشانى با مهر به قدر واجب مى‌شود، صحيح است.

ج. اگر آن جوهر يا مرکب، مانع از سجده به مقدار واجب نباشد، اشکال ندارد.

ج. چون بايد بنابر احوط تا بتواند سرانگشت بزرگ را بر زمين بگذارد؛ لذا نمى‌تواند با کفش نماز بخواند، بلى اگر مطلقا از خم شدن معذور است و ايماء مى‌کند (با سر به سجده اشاره مى‌کند)، قرار دادن ساير اعضاى سجده لازم نيست ، هر چند در اين جا نيز احوط است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ٨٨٠ و ٨٨١ رساله رجوع شود.)

ج. اگر صورت نماز را به هم بزند، مبطل است.

ج. وقتى تمام آيه را بخواند، پس واجب نيست اگر بعضى از آيه را ـ هر چند لفظ سجده در آن باشد بخواند ـ هرچند سجده‌کردن در اين صورت نيز احوط است.