ج. اگر سجده به قطع يا به احتياط صحيح نبوده، بايد نمازهايش را به همان گونه قضا يا اعاده کند.

ج. اگر طرف چپ و راست پيشانى باز است بايد به يکى از دو طرف پيشانى سجده نمايد و احتياط در اين است که اگر طرف راست ممکن است آن را بر طرف چپ مقدم نمايد و اگر اين هم ممکن نيست با چانه سجده نمايد.

ج. احترام آن رعايت مى‌شود، ولى احکام تربت را ندارد.

ج. اگر در محل است، يک سجده‌ى ديگر به جا آورد.

ج. اگر عرفا کف دست روى زمين قرار داشته، صحيح است و در غير اين صورت ذکر واجب اعاده شود.

ج. اگر مى‌تواند و حرج نيست، بايد سر آن دو انگشت را به زمين بگذارد و اگر نمى‌تواند يا حرجى است به ميسور آن اکتفا کند.

ج. بر زمين و گياه و کاغذ توليدشده از گياه مى‌توان سجده کرد و افضل از همه تربت امام حسين ـ عليه‌السّلام ـ است (مسأله‌ى ٨٨۶ الى ٨٩٢ رساله)

ج. اگر اختصاص به آن جا دارد، جايز نيست.

ج. اين شک اعتبار ندارد؛ ولى براى سجده‌هاى بعدى بايد احراز شرط کند.

ج. دعا يا ذکر خداوند متعال به هر لغتى که مخصوص نمازگزار باشد، در بين نماز  اگرچه به عربى نباشد، مانعى ندارد؛ ولى خلاف احتياط است. خلاصه اين که: بنابر اظهر جايز است، اگرچه احوط مواظبت بر عربيّت است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ٩٣٢ رساله رجوع شود.)