ج. ظاهرا روز ادا است.

ج. بلى.

ج. نمى‌توان اضافه ديه را از بيت‌المال داد، بلکه قصاص به سبب انتفاى شرطش منتفى مى‌شود و به ديه منتقل مى‌شود.

ج. احتياط در صلح بر ديه است، واللّه‌ العالم.

ج۱. البته شما که مشوّق آن‌ها بوده‌ايد، کار حرامى مرتکب شده‌ايد، ولى ديه به شما تعلّق نمى‌گيرد.

ج۲. احتياطا مصالحه کنيد.

ج. بله، بايد ديه بدهند؛ مگر پدر باشد که گفتيم به مقدار ديه مى‌تواند از هزينه‌ى نفقه او حساب کند.

ج. اگر ضارب آن هزينه‌ها را کرده، از ديه کم مى‌شود.

ج. غير از پدر از ورثه، حقّ گرفتن سهم ديه را دارند، ولى پدر چون بخشيده سهمى از ديه ندارد.

ج. ضرب و جرح عمدى اگر مورد قصاص است، قصاص آن بر قصاص نفس مقدّم مى‌شود و اگر از موارد ثبوت ديه است، هر چند از جهت توافق جانى و مضروب، اگر محلّى براى اداى دين او از ترکه‌اش دارد، براى استيفاى ديه استقراض کند والاّ نوبت به بيت‌المال مى‌رسد، اگر بيت‌المال معدّ بر اين جهت باشد، واللّه‌ العالم.

ج۱. ارش است.

ج۲. خمس ديه همان بند است.