۶٢٩٠. شب هنگام، در جادّه‌اى تصادفى رخ مى‌دهد و ماشين کاميونى ظاهرا به عابرى مى‌زند. عابر بر زمين مى‌افتد و کاميون در جا چپ مى‌کند. (گرچه صاحب کاميون ادّعا کرده است ماشين ديگرى به او زده و کاميون به علت اين که به عابر نزند چپ کرده‌است، کارشناس مربوطه صاحب کاميون را مقصّر شناخته و ديه از او گرفته شده است) لکن در همان لحظه‌ى تصادف يا شايد چند دقيقه بعد، ماشين سوارى مى‌رسد و چون شب بوده، ناگهان از روى جسد عبور مى‌کند و پس از آن‌هم ماشين‌هاى بعدى، مکرّر از روى جسد وى مى‌گذرند و جنازه به کلّى متلاشى مى‌شود. اکنون در مورد ماشين سوارى مذکور دو مسأله مورد سؤال است:
١) با توجه به اين‌که راننده‌ى آن شک دارد جسدى که جلوى ماشين‌ها نقش بر زمين شده بوده است، جان داشته است يا مرده (يا بالفرض طبق قراين ظنّ به موت آن داشته است)، آيا شرعا ديه به وى تعلّق مى‌گيرد؟
٢) اگر فرضا يقين به موت او داشته است، آيا عبور با ماشين بر جنازه‌ى ميتّى سهوا، موجب ضمان است؟ اگر هست، چه قدر است؟ ضمنا اگر ديه بر او لازم شد، آيا بايد آن را الزاما به ورثه‌ى ميّت بدهد يا اگر به راننده‌ى کاميون که خون‌بها را پرداخته، بدون آگاه ساختن ورثه بدهند کافى است؟
ج. استناد موت به هر کدام باشد، با تحقيق و تفحّص لازم، ديه بر عهده‌ى او است و در صورت جهل، به اخيرى مستند است و ديه بايد به ورثه داده شود و آن‌چه ورثه اخذ کرده به دهنده برمى‌گرداند و اگر ديه مربوط به صدمه‌ى به جسد ميّت باشد به وارث داده نمى‌شود؛ بلکه در وجوه خير براى ميّت صرف مى‌شود و مقدار ديه به نسبت کل ديه او که صد دينار است، تعين مى‌شود.
