ج. اظهر جواز تداخل است در نماز غفيله و نافله‌ى مغرب (جامع المسائل، ص ٢۴٩) و نيز هر مورد که تداخل وارد شده باشد، هم چنين است مثل نماز جعفر ـ عليه‌السّلام ـ و نوافل ليل و نهار، و در غير آن، تداخل، موافق  اصل نيست و به قصد رجا مانعى ندارد؛ در حالى که قصد اصلى را بر يکى قرار مى‌دهد.

ج. تا وقتى که فارغ از محلّ نشده است، بنابر اقلّ بگذارد.

ج. به شک خود اعتنا نکند.

ج. مى‌تواند.

ج. احتياطا بعد از حمد باز سوره بخواند و سجده‌ى سهو هم به جا آورد.

ج. بايد به هر طورى که مى‌تواند به وظيفه‌ى خود عمل نمايد و نماز را بخواند، و با عمل به وظيفه بعدا قضا ندارد.

ج. با فرض تقصير، به مقدار يقينى‌اش بايد قضا کند.

ج. بله، مى‌توان.

ج. اشکال دارد.

ج. نمازهاى جهريه را بايد بلند بخواند (به مسأله‌ى ١٢۵۶ رساله رجوع شود.)