ج. اگر با اجير شرط نکنند که نماز را با چه مقدار مستحبات به جا آورد، مى‌تواند بدون مستحبات، نماز را بخواند.

ج. آن‌چه بر عهده او است اعمّ است از اين که خودش انجام دهد و يا اجير بگيرد و در صورتى که خودش انجام مى‌دهد با نمازهاى خود او فرقى ندارد.

ج. اگر سبب حصول علم يا اطمينان شود، نماز آيات واجب مى‌شود.

ج. نماز آيات دو رکعت است و در هر رکعت پنج رکوع دارد و انسان بعد از نيت، بايد تکبير گفته و يک حمد و يک سوره تمام بخواند و به رکوع رود و سر از رکوع بردارد، دوباره يک حمد و يک سوره بخواند باز به رکوع رود تا پنج مرتبه و بعد از بلند شدن از رکوع پنجم دو سجده نمايد و برخيزد و رکعت دوم را هم مثل رکعت اوّل به جا آورد و تشهد بخواند و سلام دهد. (جهت توضيح بيشتر در اين رابطه به مسأله‌ى ١٢٢۶ رساله و بعد از آن رجوع شود.

ج. واجب تخييرى است.

ج. بهتر است خطيب و مأمومين در هنگام خطبه‌ها با طهارت باشند، اگرچه بنابر اظهر صحت خطبه‌ها، مشروط به طهارت (وضو، غسل و تيمم) نيست.

ج. اگر بين نماز جمعه نيّت فرادا کند و نمازش را تمام نمايد، نماز جمعه‌اش بنابر احتياط واجب صحيح نيست.

 ج. بعيد نيست که نماز عيد فطر به جماعت در فرداى آن روز، بعد از طلوع آفتاب و قبل از ظهر، به اميد مطلوبيّت، بدون قصد قضا مستحب باشد.

ج. نمازهايى که يقين داريد تمام آن قبل از وقت خوانده شده قضا دارد، در غير اين صورت قضا ندارد.

ج. در صورتى که احتمال مى‌دهند دسترسى به چيزى پيدا کنند که به واسطه آن علم يا ظن به وقت پيدا مى‌کنند، احتياط در تأخير نماز است. ولى اگر به خاطر تأخير، خود به خود علم و يا ظن به وقت پيدا مى‌شود، احتمال دارد همين قدر که گمان به وقت پيدا کردند، بتوانند نماز بخوانند ولى اگر عسر و حرج نباشد احتياط در تأخير نماز است.