ج. مقصود از يقين، در اين‌جا، يقين به معناى عرفى است که از هر طريق حاصل شود کفايت مى‌نمايد.

ج. در صورتى که شرايط زير در فرد موجود باشد: ١) بلوغ؛ ٢) عقل؛ ٣) اختيار؛ ۴) گفتن بدون سهو و غفلت، بلکه با قصد و آگاهى؛ ۵) دانستن معنى لفظ سبّ و آن چه مى‌گويد و قصد آن.

ج. غالبا بلوغ و رشد با هم ملازمت دارند، مگر در بچّه‌هايى که به نوعى عقب افتادگى داشته باشند.

ج. همان يقين که سبب عقد و پيوند قلبى شود کافى است؛ ولى به دست آوردن دليل و برهان تفصيلى براى عدم انحراف و گمراهى انسان با شبهات گمراه کنندگان، مطلوب است.

ج. اين اعمال، مذموم؛ بلکه در بعضى موارد حرام است، ولى تا وقتى که به انکار رسالت برنگردد، سبب ارتداد نمى‌شود.

ج. تا يقين ندارند، تکليف ندارند؛ اگرچه احتياط خوب است.

ج. اگر تقصير و کوتاهى در تحقيق نکرده، مؤاخذه ندارد؛ ولى اگر عقد قلبى نداشته و به شهادتين اقرار نکند، حکم کافر را دارد.

ج. گفتن تکبير که سهل و آسان است و در غير آن به مسأله‌ى ٨٢١ و ٨٢٢ رساله رجوع شود.