لزوم رسیدگی به حال نیازمندان و جمع‌آوری اعانه‌ها

در روایت آمده است: «إِنما یرْحَمُ اللهُ مِنْ عِبادِهِ الرحَمآءَ؛ خداوند تنها به بندگان مهربانش، رحم می‌کند».١

باید همه از حال یکدیگر باخبر باشند، نه اینکه خصوص اهل علم از همدیگر تفقد کنند و از احوال یکدیگر باخبر باشند. شاید یکی از حِکم حضور در جماعت هم این باشد که از حال یکدیگر باخبر باشند و به همدیگر رسیدگی کنند، و از هم دور نشوند و از یکدیگر غافل نباشند، تا اگر بیچاره‌ای در میان آنها پیدا شد، در فکر رفع بیچارگی او باشند. اگر برای این منظور از هر نفر در یک روز یا یک ماه، یک تومان مثلاً گرفته شود ـ که چیزی نیست ـ خدا می‌داند مثلاً از یک شهر چند میلیونی، چقدر جمع می‌شود و چقدر گرفتاری‌ها از محرومان جامعه رفع می‌شود. این‌ها توفیقاتی است که شاید اگر مرحوم کاشف‌الغطا بود آن را واجب می‌کرد، زیرا او جرأت داشت که چنین فتوای کثیرالانتفاع را بدهد. خدا می‌داند این‌گونه جمع‌آوری‌ها چقدر فایده دارد، و چقدر رفع مضار می‌کند! روزی یک تومان چیزی نیست و برای هرکس میسور است، ولی چه کنیم که اطمینان از همدیگر سلب شده و از یکدیگر خاطر جمع نیستیم!

• ١. مستدرک‌الوسائل، ج۲، ص۳۸۶ و ۴۵۸؛ بحار الانوار، ج۷۹، ص۹۱ و ۱۰۱؛ الجعفریات، ص۲۰۸؛ دعائم‌الاسلام، ج۱، ص۲۲۵؛ مسکن‌الفؤاد، ص۱۰۵، نیز ر.ک: مستدرک‌الوسائل، ج۲، ص۴۶۰ و ۴۶۴.