در حال بارگیری...
از مرحوم آقا میرزا جواد آقا ملکی تبریزی نقل شده که فرمود: آیا هیچ شده است که خود را در صدق عبودیت و بندگی امتحان کنید تا بدانید آیا بنده خدایید یا نه؟ فکر کنید اگر زن و فرزند خود به قصد زیارت کربلا مهیای حرکت سفر نموده و با زحمت فراوان و هزینه زیاد تا لب مرز برسید، ولی در آنجا می‌بایست حرامی ـ مانند کشف حجاب یا نظر اجنبی به همسر و دختران همراه ـ را مرتکب شوید تا مقدمه خروج از گمرک و گرفتن گذرنامه و مجوز عبور از مرز باشد، دراین‌صورت خود را چگونه می‌یافتید؟ آیا با خود می‌گفتید: این یک حرام عیب ندارد، ما که این همه زحمت کشیده و هزینه نموده‌ایم تا به اینجا رسیده‌ایم، بگذار این حرام انجام گیرد و عبور کنیم. و یا با کمال شجاعت و مردانگی و متانت مثل گُل با آن همه رنج و دوری راه و تحمل مخارج و هزینه سفر، با عائله خود برمی‌گشتید؟ زیرا کسی که فرموده: زیارت مستحب است، و همان کسی که من به قصد قربت و به داعی (انگیزه) امر او تا به اینجا آمده‌ام و متحمل این همه خسارت شده‌ام، ارتکاب حرام را جایز نمی‌داند و به داعی نهی و زجر او باید دوباره بدون هیچ‌گونه نگرانی و ناراحتی برگردم؛ چراکه من بنده‌ام، من می‌خواستم زیارت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام را برای رضای خدا انجام دهم، نه برای خواهش دل خود. اگر برای خداست، خدا می‌فرماید: کار حرام را انجام نده و با انجام گناه به زیارت مرو، لذا باید امتثال نمایم و برای او به زیارت نروم. بنابراین، اگر این‌طور نکرد و برنگشت، یقیناً ناقص‌الایمان است؛ زیرا خداوند سبحان می‌فرماید: «فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُوا في أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّمُوا تَسْليماً؛ پس به پروردگارت سوگند، ایمان نمی‌آورند، مگر اینکه در اختلافی که میان آنها پیش آمده تو را حاکم کنند، سپس از آنچه قضاوت نمودی در دل خود هیچ‌دلتنگی احساس نکنند، و چنان‌که باید خود را تسلیم [خدا و حکم شما] کنند».١ بنده با ایمان باید تسلیم فرمان و حکم الهی باشد، نه تابع خواسته‌های خود و مطیع نفس و شیطان.
