در حال بارگیری...
یکی از شعرای عرب درباره اهل‌بیت علیهم‌السلام چنین سروده است:
«مُشَرَّدُونَ نُفُوا عَنْ عُقْرِ دارِهِمُ کأَنَّهُمْ قَدْ جَنَوْا ما لَیسَ یغْتَفَرُ»١
آیا واقعا کار ما باید به جایی برسد که اوصیای پیغمبر علیهم‌السلام این‌قدر در میان ما خوار باشند؟! ما امتحان خود را درباره امامانی که در میان مردم حاضر بودند، پس داده‌ایم؛ اگر امام زمان عجّل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشّریف هم ظهور کند، معلوم است که با او چه خواهیم کرد؟! از سوءرفتار خود با امام اول تا یازدهم علیهم‌السلام توبه نکردیم؛ آیا برای امام دوازدهم توبه می‌کنیم؟!
نقل شده که آقای زاهدی می‌گفت: «برای تعجیل فرج دعا نکنید؛ زیرا دعا برای معصیت است؛ آیا می‌خواهید بیاید تا او را هم بکشیم!» اگر بدانیم دعای ما اثر دارد و باز دعا نکنیم، مقصریم. ولی خدا می‌داند اهل دعا چه کسانی هستند؟ خیال می‌کردیم این کار از هرکس بر می‌آید و کار عَجَزَه (افراد عاجز و ناتوان) است، ولی معلوم شد کار هرکس نیست. بله لقلقه زبان زیاد است و از هرکس برمی‌آید، اما دعای حقیقی با شرایط دعا و اجابت آن بسیار اندک است!
