ذکر خدا از روی حضور قلب

ذکر خدا حدی دارد؟ نه. حدش را از قلب خودت سؤال کن. کی از روی حضور قلب ذاکر می‌شوید؟  ذکر هم مختلف است. «اَسئَلُکَ... [و] اَن تُلْهِمَنی ذِکرَک»۱؛ در جایی‌که گیر افتادم، مرا الهام کنی که با ذکر نجات می‌یابی. الهام کنی، با آن ذکر خاص، نجات می‌یابی.

هر ذکری، مناسبش را باید شما [بگویی]؛ مناسب حال‌ و وقت؛ نه مطلق‌الذکر. مثلاً فقیر است، «یا شافی» می‌گویی! مناسبت ندارد؛ بگو «یا رزاق». [یا مثلاً] مریض است، «یا رزاق» بگویی! نه، باید «یا شافی» بگویی. این‌ها را کاملاً امام بلد است، و همچنین اولیاء و مبادی عالیه، فضلاً۲ از مبدأ اعلی. اصل ذکر و خصوصیت ذکر را الهام می‌کند، به قلب می‌اندازد؛ آدم خیال می‌کند نه، به فکرش رسید، طوری نیست! بابا، الهام الهی است؛ نمی‌شود از این روبرگردان باشید، بگویید نه‌خیر، خودمان فکرمان به هرجا رسید.