تفکیک ناپذیری قرآن و عترت

مرحوم آقا شیخ عبدالکریم حائری فرموده است: «عامه، عترت را کنار گذاشته‌اند و خاصه، قرآن را». البته معنای این سخن این است که هر دو طایفه، هر دو را کنار گذاشته‌اند؛ زیرا قرآن و عترت با هم متلازمند. به عقیده بنده، اگر کسی یکی را ضایع کند، دیگری را هم ضایع کرده است، زیرا این دو با هم هوهویّت و اتحاد دارند. چنان‌که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فرمود: «إِنی تارِک فیکمُ الثقْلَین، أَحَدُهُما أَکبَرُ مِنَ الآخَرِ: کتابَ الله حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السماءِ إِلَی الاْءَرْضِ؛ وَ عِتْرَتی اهل‌بیتی. وَ إِنهُما لَنْ یفْتَرِقا حَتی یرِدا عَلَی الْحَوْضَ؛ من دو چیز سنگین و گران‌بها در میان شما به یادگار می‌گذارم که یکی از دیگر بزرگ‌تر است: یکی کتاب خدا، ریسمانی است که از آسمان به‌سوی زمین کشیده شده است و دیگری بستگان و خاندانم. این دو هرگز از هم جدا نخواهند شد، تا اینکه در [کنار] حوض [کوثر] بر من وارد شوند».۱

• ۱. مسند احمد، ج۳، ص۱۴. نیز ر.ک: مسند احمد، ج۳ ، ص۲۷ و ۵۹؛ مجمع‌الزوائد هیثمی، ج۹، ص۱۶۳؛ مسند ابن‌جعد، ص۳۹۷؛ منتخب مسند عبد‌بن‌حمید، ص۱۰۸؛ خصایص نسایی، ص۹۳؛ مسند ابی‌یعلی، ج۲، ص۲۹۷ و ۳۷۶؛ معجم صغیر طبرانی، ج۱، ص۱۳۱.