فرق ما با انبیا و اوصیا علیهمالسلام در یک مطلب است و آن اینکه ما بالوجدان متوجه خیر و متحذّر از شر نیستیم، ولی آنها عینکشان و دید بصیرتشان یک چیز را خیر و خلافش را شر میبیند، ولی ما هر روز خیر و شری داریم و اشتباهات ما عمدی است و سهوی نیست. آنها تشخیص دادهاند خیر مطلق یک چیز است که از هر خیری خیر است و از هر خیری خوبتر است. مطلب را تشخیص دادهاند و لذا به سرچشمه متوسل میشوند، ولی ما که ایمان قوی نداریم؛ «بهار توبه شکن میرسد چه چاره کنم».۱