حسد این است که کسی نتواند دیگری را صاحب نعمتی ببیند و آرزو کند که آن نعمت از او گرفته شود، خواه خود او آن نعمت را داشته باشد یا نداشته باشد و خواه بخواهد از صاحب نعمت که گرفته شد، به خود او برسد یا چنین خواستی نداشته باشد.
و خواه آنچه را نعمت می پندارد، واقعا نعمت باشد؛ مانند: علم و آبرو یا چنین نباشد و حسود چیزی را از روی نادانی نعمت پندارد، مانند پرحرفی و هرزه گویی.