عکس‌نوشت سه‌شنبه ٢٨ شهریور ماه ١۴٠٢

صورتش پر از خاک بود.خیلی از بچه‌ها شهید شده بودند. امید به پیروزی نداشت و این را باید از بقیه مخفی می‌کرد. همه، حواس‌شان به او بود. فرماندۀ لشکر بود. رفت توی سنگر، گوشی را برداشت.

***

هنوز خوابم نبرده بود. به عقربه‌های ساعت خیره شده بودم. تلفن زنگ زد. این وقت شب؟! گوشی را برداشتم. صیاد شیرازی بود.

می‌گفت: «عملیات گره خورده و اگر ادامه بدهیم، به‌ضرر ماست!»

اول با امام قدس‌سره تماس گرفته بود. ایشان فرموده بودند: «تلفن بزنید به آقای بهجت، بگویید دعا کنند.» به آقا گفتیم؛ گفتند: «بگویید دعا کرده‌ام!»

***

با حیرت به‌میدان نبرد خیره شده بود، باورش نمی‌شد!

دشمن داشت از چیزی فرار می‌کرد...