علم غیبِ امام علیه‌السلام

گفت: علم به غیب را، امام هم نمی‌داند. امام هم نمی‌داند که چه‌وقت ظهور خواهد کرد؟!
باباجان! «لَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لاَسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَ ما مَسَّنِيَ السُّوء»۱؛ این‌ها ندانستن‌شان با دانستن‌شان فرق دارد. نمی‌دانند، بالنفس نمی‌دانند. می‌دانند همه چیز را، بالغیر می‌دانند. آن‌به‌آن باید سیم ارتباطش با اعلی علیّین، محفوظ باشد؛ بگوید حالا این کلمه اینجا، این فعل، اینجا، آیا جائز است یا جائز نیست؟ آیا واجب است؟ آیا واجب نیست؟ نمی‌شود قیاس کنیم معصومین را به غیر [آنها]. آن‌ها علل دیگری داشته است که مسموم می‌شدند، دیگران علل دیگری دارد. احتیاط‌کاری درباره دیگران سر جای خودش است.

• ۱. اعراف: ۱۸۸.