در حال بارگیری...
علمای بزرگ و مراجع تقلید زمان ما وقتی در حرم (نجف، کربلا و…) مشغول زیارت می‌شدند، حالات و حرکاتی از آنها سر می‌زد که گویا کسی در حرم نیست، و اصلاً مسئله ریا در کار نیست! آنها که در نقد و جواب مسائل علمی، خود را افلاطون زمان می‌دانستند، چرا برای افراد کمتر و پایین‌تر از خود، خودنمایی و ریاکاری کنند؟!
گویا همه آن بزرگان لاإِلی‌بَدَل (بدون جایگزین) رفتند و امثال خود را به جا نگذاشتند. چه مقامات و کمالاتی داشتند که الآن هم با آنهاست. آیا بر ما لازم نیست راه آنها را برویم؟! چیزی که هست آنها در زمانی بودند که اشخاص و بزرگانی را می‌دیدند که صاحب کرامات و مقامات و نمونه‌های کامل ائمه اطهار علیهم‌السلام بودند، ولی آنچه آنها داشتند در دست ما نیز هست، و آن قرآن و عترت است، و زمین هیچ زمانی از حجت خالی نیست، و حجت در میان ماست، ولی گویا که نیست! قرآن و عترت دوای تمام دردهاست. اگر آنها را کنار بگذاریم، در دنیا از این هم ذلیل‌تر می‌شویم. آیا ذلت از این بیشتر که مسلمانان با این همه قوت و ثروت نوکر کفار هستند و آنها مالک امرشان هستند، یک روز به گرگ پناه می‌بریم و یک روز به روباه!
برای اینکه از قرآن و عترت به کلی کنار نرویم و آنها را از ما جدا نکنند، از الآن باید در فکر اصلاح باشیم؛ «علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد».
