آقایی بود در قزوین (ملا خلیل قزوینی رحمهالله، و یا غیر او) که محصلین و روشنفکران در اطرافش نشسته بودند، یکی گفت: اینکه خداوند راجع به حضرت داوود علیهالسلام میفرماید که: «وَ أَلَّنا لَهُ الْحَدِیدَ؛ و آهن را برای او نرم کردیم»١ یعنی بهوسیله آتش آهن را برای ایشان نرم نمودیم و منظور از آیه این است که کورهسازی از آن زمان، و یا به دست ایشان اختراع شد، نه اینکه راستیراستی آهن در دستش نرم میشده است! با اینکه قبل از ایشان جنگها واقع شده بود و شمشیر وجود داشت.
آن آقا غضبناک شد و گفت: آیا شما صدور چنین مطلبی را از پیغمبری همچو حضرت داوود علیهالسلام بعید میشمرید؟! اینکه چیزی نیست، از من هم برمیآید! سپس سینی بزرگ مسی یا آهنی را که در برابرش بود، با دو انگشت یک راست مثل قیچی دو نصف کرد!