ج. خير، نمى‌توانيد.

ج. خير، جايز نيست.

ج. به مقدار يقينى آن را بايد ادا کند و در مقدار زايد هم احتياط خوب است.

ج. ضامن است، اگرچه معصيت نکرده است.

ج. خير، نمى‌تواند.

ج. بنابر اظهر و احوط ضامن هستند؛ زيرا از بين بردن منفعت او به منزله‌ى دريافت منفعت است، هر چند آن منافع را دريافت نکرده باشند مانند اين‌که خانه‌اى را غصب کنند هر چند غاصب هم از آن استفاده نکند و صدق اتلاف مال اختصاص به دريافت منفعت و مال ندارد و اين هم به الغاى خصوصيت عرفا اتلاف است و هم‌چنين است کسى که در اثر تصادف، براى تعمير اتومبيلش مدّتى از کار بازمانده که آن طرف مقصّر غير از خسارت ماشين، خسارت درآمد اين مدّت ماشين را بنابر اظهر و احوط ضامن است.

ج. اگر مثلى است، بايد مثل آن را و اگر قيمى است، بايد قيمت آن را پرداخت کند.

ج. اگر به نحو غير متعارف بوده، به گونه‌اى که لغزيدن مستند به تسبيب و اضرار و تعدّى او به عابرين باشد، نه سهل‌انگارى خود شخص ـ در چيزهايى که سيره بر ترک محافظت از آن‌ها است ـ ، ضامن است، لکن اگر عمدا خود شخص پا بر آن شى‌ء لغزنده گذاشته، مباشر اقوى است مطلقا و ضامن نيست.

ج. پزشک ضامن است. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١٧۴٧ و ١٧۴٨ رساله رجوع شود.)

ج. در حدّ تمکن با ملاحظه‌ى شرايط ديگرى که در آن‌ها به حاکم شرع مراجعه مى‌شود، کمک کردن لازم است و جاى ضمان ديه نيست.