ج. خروج ادرار با شهوت، موجب غسل نمى‌شود و جواب از قسمت دوم سؤال، در جواب سؤال قبلى گذشت.

ج. تا وقتى عذر او براى غسل کردن باقى است، با تيمم نمازهايش را مى‌خواند.

ج. اگر تيمم هم نکرديد، بايد قضاى روزه را با اداى کفاره‌ى آن به جا آوريد.

ج. حتى الامکان بايد غسل کند.

ج. مى‌تواند، ولى در همان حال هم بنابر احوط بايد رعايت شستن جاهاى بالاتر و سپس پايين‌تر را بنمايد.

ج. بايد به شک‌هايش عمل نکند و مثل افراد متعارف عمل کند.

ج. به مسأله‌ى ٣٧٢ و ٣۴٢ رساله رجوع شود.

ج. آن شک اعتبار ندارد.

ج. چون تعمّد بر صبح کردن با جنابت نداشته روزه‌اش صحيح است، مگر عمدى بوده و مى‌دانسته که غسلش باطل است.

ج. غسل جمعه چون به نيّت وظيفه بوده، کفايت از غسل جنابت مى‌کند ولى نمازهايى را که بدون هيچ غسلى به جا آورده‌ايد باطل بوده است.