ج. خير، نمى‌توان.

ج. اگر در واقع به قصد وظيفه‌اى که بر عهده‌اش بوده غسل نموده و اشتباه در تطبيق داشته، به گونه‌اى که اگر يقين به وقت نداشت، نيّت استحباب مى‌کرد، غسل صحيح است.

ج. منى داراى علايمى است که در مسأله‌ى ٣۵٠ رساله ذکر گرديده است و اگر احراز کرد که آن رطوبت منى بوده و نمازهايش را بدون غسل خوانده است، لازم است آن‌ها را قضا کند.

ج. بله، در آن مقدارى که توانايى نداريد صحيح است.

ج. ظاهرا بايد به تمام آن قسمت‌ها آب برساند، مادامى که باطن حساب نشود.

ج. جايز نيست؛ هر چند نماز او صحيح است.

ج. اگر پس از بيدار شدن از خواب منى از او خارج نشده باشد، لازم نيست غسل کند.

ج. خير نياز ندارد.

ج. اگر به منى بودن آن علم دارد، فرقى نمى‌کند لذا اگر پس از غسل باشد، بايد دوباره غسل نمايد.

ج. چون به صورت طبيعى در هنگام غسل طرف چپ و راست آب به کف پا نيز مى‌رسد، در صورت احتمال رسيدن آب به کف پاها، غسل‌هاى گذشته او محکوم به صحت است.