ج. اگر در شغل خود کثير السّفر نيستند، نماز را قصر و روزه را افطار کنند و در غير اين صورت لوازم شغلى در حکم خود شغل است.

ج. اگر قصدش بر اين است که شغلش به همين نحو باشد، به حکم کثير السّفر و شغله السفر (کسى که شغلش سفر است مثل راننده)، مى‌باشد.

ج. بله، حکمشان يکى است.

ج. اگر براى شغل مى‌روند، حکم سفر شغلى را دارند.

ج. نمازشان تمام است و مى‌توانند روزه بگيرند. (با ملاحظه‌ى مسأله‌ى ١٠۶۶ رساله)

ج. چون ميزان کثرت سفر است، لذا اين دو صورت فرقى در حکم ندارند.

ج. کثير السّفر مى‌شود، اگر معمولاً تبليغ مى‌رود.

ج. اگر سفرهاى تکرارى و پشت سر هم دارد، به حکم کثيرالسّفر است. ولى در کمتر از آن، احتياط در جمع مى‌نمايد؛ يعنى نمازش را هم شکسته و هم تمام مى‌خواند، و هم چنين سفرهاى اتّفاقى موقّتى.

ج. چنين مسافرتى، مسافرت شغلى نيست و نماز شکسته است.

ج. کثير السّفر است و در غير سفر اوّل به حکم فرد مقيم است.