ج. اين علم اجمالى تبديل به علم تفصيلى به باطل شدن نماز عصر و شک ابتدايى به بطلان نماز ظهر مى‌شود. زيرا يا اين‌که سبب بطلان در عصر بوده يا در ظهر، که با بطلان ظهر مى‌بايست نماز عصر را شکسته مى‌خوانده که تمام  خوانده است؛ پس نماز عصر به هر حال باطل بوده، ولى در بطلان ظهر فقط شک دارد و يقين به بطلان ندارد. و چون شک پس از فارغ شدن از نماز است، محکوم به صحّت مى‌باشد. پس بايد نماز عصر را تماما اعاده کند و نمازهاى بعدى در اين محل را هم تا نرفته تمام بخواند.

ج. مى‌تواند در مجموع دو محل قصد اقامت کند.

ج. چنان‌چه قسمت عمده‌ى روز را در محلّ اقامت باشد و شب را در محل اقامت به سر برد، قصد عشره محقّق مى‌شود، هر چند هر روز برود.

ج. اگر به نحو غفلت از امر واضح نزد او بوده که مى‌تواند با اندک التفات و توجه زايل شود، قصد اقامت وى محقق نمى‌گردد، اما اگر به نحو نسيانى و فراموشى بوده که احتمال دارد تا پايان ده روز يادآور و متذکر نشود، قصد اقامتش محقّق شده است.

ج. حکم سفر مجدّد را دارد و مضرّ به قصد اقامت است.

ج. تمام مى‌خواند؛ همان طورى که پنج روز قبل هم تمام بود؛ هر چند بر او واجب نبود.

ج. تمام است.

ج. اگر اعراض از محلّ اقامت نکرده، نمازش تمام است و اگر اعراض کرده و برگشتن به محلّ اقامت فقط براى عبور از آن جا است، نمازش شکسته است.

ج. اگر در مجموع دو مکان نزديک به هم قصد ماندن ده روز کرد به گونه‌اى که به راحتى به هر دو مکان رفت و آمد مى‌تواند بکند، اين قصد اقامه صحيح است؛ چون وحدت و يکى بودن اسمىِ محلّ، لازم نيست و ماندن در يک محل (اقامه‌ى واحد) معتبر است.

ج. کفايت نمى‌کند.