ج. از باب کفاره، به جهت انفاق نمى‌تواند به او بدهد و البته چون وجوب اداى کفاره فوريّت ندارد و انفاق به فرزند فورى است، بايد بر او انفاق کند و بعدا کفّاره را بدهد؛ و اگر خواست کفاره را به او بدهد، با فقير دست‌گردان کند و به فرزند بدهد.

ج. حکم قضاى خود را دارد.

ج. اگر با شهريه تأمين مى‌شوند، پس با حقوق فقرا اداره مى‌شوند، هر چند همراه با کمک پدر باشد، اما اگر فقط با کمک پدر اداره مى‌شوند، محل احتياط است که فقير باشند.

ج. غير از قضا و کفّاره‌ى روزه، ديگر چيزى لازم نيست، مگر اين که در آن سال قضايش را نگيرد.

ج. کفّاره بر خود فرزند است.

ج. آرى، بلکه اولويت هم دارد.

ج. بلى، اگر هر دو را نيّت کند.

ج. بايد روزه‌هاى قضا را بگيريد و هر کدام که سال بر آن گذشت، وقت آن وسيع است و فوريت ندارد.

ج. استيجار جايز است، ولى تبرّع در حکم روزه‌ى مستحبّى است، پس نمى‌تواند تبرّعا روزه را به جا آورد.

ج. قضا و کفاره‌ى عمدى دارد.