جای فتوا و احتیاط

وقتی از میرزای بزرگ (محمدحسن شیرازی) رحمه‌الله مسئله‌ای پرسیده می‌شد، جواب به احتیاط می‌داد، نه فتوا. گویا فتواندادن در این جور جاها خلاف احتیاط است. البته اگر مجتهد فتوا نداشته باشد احتیاط مطلق خوب است، اما اگر فتوا داشته باشد، باید فتوا را بدهد و احتیاط را اگر صلاح و لازم دانست، ولو به‌صورت مؤکد و شدید، بگوید.

بنابراین، کسی که فتوا دارد، نمی‌توانیم بگوییم برای او نوشتن احتیاط مطلقاً جایز است. بنده جزوه خطی حاشیه میرزا محمدتقی شیرازی رحمه‌الله بر عروة را دیده‌ام، از اول تا آخر احتیاط‌ها را نوشته است «لایتْرَک»، فقط در چند مورد که صاحب عروه احتیاط نموده، فتوا داده است و یا متذکر شده است که موافق با احتیاط مستحب چنین است.درهرحال، ایشان نیز خیلی قلیل‌الفتوا بوده است.