به شوق کعبۀ جان

در کلمات امیر مؤمنان† آمده است که فرمود: «وَالله، لاَبْنُ أَبی ‌طالِبٍ آنَسُ بِاْلَمْوتِ مِنَ الطفْلِ بِثَدْیِ أُمِّهِ»١(به خدا سوگند، قطعاً علاقۀ پسر ابی‌طالب به مرگ، از علاقۀ کودک به پستان مادر، بیشتر است). و در کلمات سیدالشهدا† آمده است: «وَ ما أَوْلَهَنی إِلی أَسْلافی! إِشْتیاقَ یعْقُوبَ إِلی یوُسَفَ»٢(چقدر به گذشتگانم علاقه‌مند و سرگشته‌ام! به‌سان علاقۀ حضرت یعقوب به حضرت یوسف‡).

همچنین به هنگام خروج از مکه و حرکت به‌سوی کربلا، طی نطقی فرمود: «مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ، فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا»٣(هرکس می‌خواهد جان خود را در راه ما بذل کند و خود را برای ملاقات با خدا آماده کرده است، با ما کوچ کند). یعنی همه را به جهاد و جنگ و کشته‌شدن دعوت می‌نمود. اهل بهشت نیز دوستان خود در دنیا را دعوت می‌کنند که چرا نمی‌آیید و در قفس و زندان مانده‌اید؟!

• ١. نهج‌البلاغه، خطبۀ۵، ص۵٢؛ بحارالانوار، ج٢٨، ص٢٣۴؛ ج٧١، ص۵٧؛ ج٧۴، ص٣٣٢ و نیز نک: نزهة‌الناظر، ص۵۶.
• ٢. نزهةالناظر، ص٨۶؛ لهوف، ص۶١؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص٣۶۶.
• ٣. لهوف، ص۶١؛ بحارالانوار، ج۴۴، ص٣۶٧ و نیز نک: نزهة‌الناظر، ص٨۶؛ مثیرالاحزان، ص۴١.