همچنین در روایت است که: «لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ؛ روزهدار دو خوشحالی دارد: یکی هنگام افطار، و دیگری هنگام دیدار پروردگار».۱ البته این در صورتی است که در فطور و سحری، نخوردنِ در روز را تدارک نکند.
دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزهداری در مسجد کوفه میگفت: تا به حال گرسنه نشدهام، صوم هم برای او جوعآور نیست! با اینکه بعضی طالب چلومرغ و غذاهای لذیذند.
درباره مقدار خوردن در روایات آمده است: «وقتی که گرسنه شدی، بخور»۲ اگر انسان گرسنه باشد، نان خالی هم برای او لذیذ است، لذت طعام را صائمین میدانند.