در حال بارگیری...
حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:
می‌دانیم روایاتی را که دربارۀ زیارات سیدالشهدا در نیمۀ شعبان و در شب عاشورا و این‌ها هست، به کجاها رسیده؟!
هیچ می‌توانیم بگوییم «کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِه» یعنی چه؟!
یا مثلاً [اینکه در احادیث دربارۀ] زیارت عاشورا آمده «جَاءَ یَوْمَ القِیَامَة مُلَطَّخاً بِدَمِهِ فِی اصْحَابِ الحُسَیْنَ»۱ (در روز قیامت آغشته به خون خود در میان اصحاب حسین (ع) محشور می‌شود).
سیدبن‌طاووس از این هم بالاتر نقل کرده است «مُلَطَّخاً بِدَمِ الحُسَیْنِ»(آغشته به خون حسین (ع)).
چه عرض بکنیم؟! ما این‌ها را می‌فهمیم؟!
چیست که ثوابش برای ما مذخور۲ نیست؟
همین بکاء برای سیدالشهدا (ع) ثوابش چیست؟! می‌توانیم برایش حدی که دیگر از آن بالاتر نیست بگوییم؟! حدی نیست که! به حدی است بکاء که [در روایت] می‌گوید همین‌که اشک مختصری آمد، اذن دخول سیدالشهدا است و چه‌بسا جاهای دیگر هم [بنابه] الغاء خصوصیت، همین باشد؛ «الدَّمْعَةُ عَلامَةُ الْاِذْنِ»؛ داخل بشو.
از چشم من اشک بیاید، چه ربطی دارد به اینکه آن‌ها اذن داده‌اند؟! هیچ معلوم است که چه هست قضایا؟!
