عجب از کسانی که چنان پندارند که لذات منحصرند در لذات جسمیه حسیه و غایت کمال انسان را در رسیدن به لذات «اکل» و «شرب» و «نکاح» و «جماع» و امثال اینها میدانند و نهایت سعادت آن (انسان) را در التذاذ به این لذات گمان میکنند. ... و عجبتر آنکه طایفهای که لذات را منحصر در اکل، شرب، جماع، مسکن، لباس، حشم، مرکب، و جاه و منصب میدانند و کسانی را که از اینها بینصیباند محروم میشمارند و بر آنها افتخار میکنند و بزرگی به آنها میفروشند، هرگاه به کسی برخورند که ترک شهوت کرده، پشت پا بر لذات دنیویه زده، در خدمت ایشان نهایت تواضع و فروتنی و مذلت و شکستگی مینمایند و خود را در جنب ایشان از زمره اشقیا میدانند.