در مناجاتها و ادعیه نیز میبینیم: «أَعُوذُ بِكَ رَبِّ مِنَ الْكَسَلِ وَ الْفَشَلِ؛ خدایا پناه میبرم به تو از سستی و بیحالی».
آن عبادت و دعایی برتر و مطلوب است که از سر عشق و محبت به خدای متعال باشد؛ و عبادتی که با تنبلی و سستی همراه باشد، نشان از بیراهه رفتن است.