در حال بارگیری...
اساس عبودیت و بندگی حُب است. خداوند می‌فرماید: «یحِبهُمْ وَیحِبونَهُ؛ خداوند آنان را دوست دارد و آنان خدا را دوست دارند».١
و نیز می‌فرماید: «وَ الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ؛ و کسانی که ایمان آورده‌اند بیشترین محبت را به خدا دارند».٢
همچنین می‌فرماید: «إِن کنتُمْ تُحِبونَ اللهَ فَاتبِعُونِی یحْبِبْکمُ اللهُ؛ اگر خدا را دوست دارید از من پیروی کنید تا خدا شما را دوست داشته باشد».٣
بااین‌حال، عده‌ای از عامه منکر حب بنده و خدا هستند، و حب بنده به خدا را اطاعت از اوامر او، و حب خدا به بنده را جزای اعمال و ثواب می‌دانند.
در روایات آمده است: «إِن مِنْ أَحَب عِبادِ اللهِ إِلَیهِ عَبْداً أَعانَهُ اللهُ عَلی نَفْسِهِ فَاسْتَشْعَرَ الْحُزْنَ وَ تَجَلْبَبَ الْخَوْفَ؛ یکی از محبوب‌ترین بندگان در نزد خدا، کسی است که خدا او را علیه نفسش یاری نموده و اندوه را لباس زیرین و بیم را لباس روی خود قرار داده است».۴
