در حال بارگیری...
حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم یا یکی از پیغمبران گذشته١ علیهم‌السلام با اصحاب خود در بیابان، از تپه‌ای بالا می‌رفتند و اصحاب با صدای بلند تکبیر و تهلیل می‌گفتند، آن حضرت فرمود: «أَرْجِعُوا أَصْواتَکمْ، فَإِنهُ قَرِیبٌ سَمِیعٌ، فَإِنکمْ لا تُنادُونَ بَعِیداً وَ لا أَبْکمَ؛ آهسته بگویید، زیرا خدا نزدیک و شنوا است، شما که خدای دور و یا ناشنوا را صدا نمی‌زنید».٢
در اسلامبول، خطیبی بعد از خطبه و ترغیب به جنگ و اینکه امیرالمؤمنین «رشاد»، قامَ بِنَفْسِهِ إِلَی الْجِهادِ (خود در جبهه‌ی جنگ حضور به هم رسانیده است) برای نصرت اسلام و پیروزی مسلمان‌ها دعا کرد، و اهل مجلس مثل صدای زنبور آمین گفتند، نه با صدای بلند و نه خیلی آهسته، بلکه با صدای متوسط. در قرآن کریم هم می‌فرماید: «وَ لاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِک وَ لاَ تُخَافِتْ بِهَا وَ ابْتَغِ بَینَ ذَ لِک سَبِیلاً؛ نمازت نه را بلند بخوان، و نه آهسته [و با صدای بدون جوهره]، بلکه راهی بین آن دو را بجوی».٣
در روایات نیز بنده ندیده‌ام که صدای بلند مطلوب باشد، بلکه عکس آن را دیده‌ام. آیا با اینکه عده‌ای در زیر آتش هستند چه در ایران و چه در عراق ـ چون امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف دوستانش را با این شناسنامه‌هایی که داریم ایرانی، عراقی و... نمی‌بیند و نمی‌شناسد، بلکه با دید دیگری به شیعیان نظر دارد ـ آیا با این وضع، حالی برای ما باقی می‌ماند، و آیا ما واقعاً از گرفتاری آنها ناراحتیم و برای آنها دعا می‌کنیم؟ با اینکه خداوند سبحان می‌فرماید: «فَلَوْلا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا؛ پس ای‌کاش آن هنگام که سختی و بلایی از سوی ما به آنها می‌آمد، تضرع می‌کردند!»،۴ آیا با این همه بلاها از خارج و داخل، می‌شود دعا کرد؟ اگر حسابمان را با خدا تصفیه می‌کردیم، حساب‌های دیگر تصفیه و اصلاح می‌شد.
