در حال بارگیری...
زمانی که ما در کربلا بودیم، آقا شیخ عبدالله مامقانی رحمه‌الله در قید حیات بودند. گفته می‌شد که ایشان شبانه‌روزی چهار ساعت می‌خوابد، ولی در کتاب رجالش نوشته است: تألیف این کتاب سه سال طول کشید و من در این مدت، شبانه‌روزی سه ساعت می‌خوابیدم! این‌ها اتمام حجت است برای کسانی که خیال می‌کنند اگر خوابشان مقدار اندکی از هشت ساعت کم شود، می‌میرند. شیخ آقا بزرگ تهرانی رحمه‌الله هم در وقت تألیف، نشسته می‌خوابید. ایشان هر روز مقداری می‌نوشت، حتی روزی که وفات کرده بود، به یک پهلو تکیه نموده و مقداری نوشته بود. آقایی نیز از پدرش نقل می‌کرد که سه سال نشسته می‌خوابیدم و در این مدت رختخواب خود را برای خواب باز نکردم.
این‌گونه عاشقِ علم و عاشق عمل بودند! آیا این کم‌خوابی‌ها و پرکاری‌ها بدون محبت ممکن است؟! البته امکان دارد کسی از ناراحتی نخوابد، اما آن کجا و راه محبت کجا که اصلاً نمی‌گذارد محب آرام بگیرد!
