مقایسه خوشی‏‌های دنیا و لذت انس با خدا

ولیدبن‌عبدالملک از بنی‌مروان، که مدعی خلافت رسول‌الله‏ صلی‌‏الله‌‏علیه‏‌وآله‏‌وسلم بود، می‏‌گفت: زمانی که شراب می‏‌خورم، زن‌ها را نزدیک من نیاورید؛ موسیقی کار آنها را می‏‌کند.
در روایت آمده است: «أَلْغِناءُ تَصُدّ عَنْ ذِکرِ اللهِ؛ آوازخوانی، انسان را از یاد خدا باز می‏‌دارد».١ گفته‏‌اند: شراب، با اینکه در ابتدای تناول آن بسیار تلخ و تیز به نظر می‏‌رسد و تنفّر طبع از شرب آن حاصل می‏‌شود و باید چیزی روی آن خورده شود، ولی بعداً موجب نعشه و خروج از غم‏‌های این عالم و چه و چه می‏‌شود؛ ولی سرانجام چه‌بسا کسی که شراب خورده، چاقو در دست گرفته و یکی از نزدیکان خود را زخمی کند و یا به قتل رساند؛ به خلاف تریاکی که بی‌حال و سست می‏‌شود. آیا لذت شب‌نشینی‏‌ها و اختلاط زنان و مردان و تناول مشروبات و عیش‌‏های نامشروع، با لذت انس با خدا و مناجات با او برابر است؟! این لذت، همۀ آن لذت‌‏ها و تمام کمالات آن عیش‌‏ها را دارد، و اصلاً نقص‏‌های آنها را ندارد.

در انجیل برنابا دارد: شبی حضرت عیسی علیه‌‏السلام مشغول تهجد و توغّل در عبادت شد: «حَتی صارَ کلُّ شَی‏ءٍ لَهُ عُرْیاناً مَکشوفاً؛ تا اینکه واقعیت تمام اشیا برای او نمایان و مکشوف گشت».
یکی از آقازاده‌‏ها می‏‌گفت: «در عرض چند دقیقه، حرم کربلا یا اهل حرم را مشاهده کردم»؛ چه مطالبی، چه کشفیاتی؟ بعضی متوجه به بعض، و بعضی متوجه به حضرت، چه چیزها را مشاهده نمودم!

• ١. بحارالانوار، ج۱۰، ص۳۶۵؛ تحف‌العقول، ص۴۲۲، روایت منقول از امام رضا علیه‏‌السلام که در شمار گناهان کبیره می‏‌فرماید: «... وَ المَلاهی الّتِی تَصُدّ عَنْ ذِکرِ الله‏ِ مِثْلُ الغِناءِ وَ ضَرْبِ الأوْتارِ...»