در حال بارگیری...
از اعظم حجت‌های شیعه که مایه چشم‌روشنی آنهاست، اقرار ظلم ظالمین به امیرالمؤمنین علیه‌السلام و اهل‌بیت آن حضرت علیهم‌السلام است. از جمله معاویه به یزید می‌گوید: «بُنَی، أَلْحَق لَهُمْ، أَخَذْناهُ مِنْهُمْ أَفَلا نُرْدِفُهُمْ دآبةً أَخَذْناها مِنْهُمْ؟!؛ فرزندم، حق برای آنها (خاندان پیامبر) است و ما [به زور] از آنها گرفته‌ایم، آیا آنان را در پشت خود بر چارپایانی که از آنها گرفته‌ایم سوار نکنیم؟!».
همچنین زمانی یزید از ابن‌زیاد خواست که کعبه را غزو (درهم بکوبد و منهدم) کند، ابن‌زیاد به یزید نوشت: «لَنْ تَجْمَعَهُما لِفاسِقٍ: قَتْلَ‌بن‌رَسُولِ اللهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم وَ غَزْوَ الْکعْبَةِ!؛ هرگز نمی‌توانی یک فاسق را وادار کنی که این دو کار را انجام دهد: کشتن پسر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم (امام حسین) و درهم کوبیدن کعبه!».
همان ابن‌زیاد که در کوفه خطاب به اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌گفت: «أَلْحَمْدُ للهِ الذِی فَضَحَکمْ و أَکذَبَ أَحْدُوثَتَکمْ؛ سپاس خدا را که شما را رسوا، و دروغتان را آشکار ساخت».۱
