در حال بارگیری...
آیا نباید توجه داشته باشیم که ما رئیسی داریم که بر احوال ما ناظر است؟! وای بر حال ما اگر در کارهایمان او را ناظر نبینیم، و یا او را در همه‌جا ناظر ندانیم! گناهان شخصی که در خلوت انجام می‌گیرد و ربطی به امور اجتماعی ندارد، استحقاق جهنم را دارد، إِلا بِتَوبَةٍ مُناسِبَةٍ لِلْحالِ (مگر اینکه بعد از آن توبه‌ای مناسب حال، انجام گیرد). عواقب گناهان اجتماعی که موجب تغییرات در جامعه و اختلال نظام و انحلال آن، و یا تحریم حلال و ترک واجب و یا مصادره اموال، هتک حرمت و قتل نفوس زکیه و ریختن خون مسلمانان و حکم به ناحق و... می‌شود، چگونه خواهد بود؟ با وجود اعتقاد به داشتن رئیسی که «عَینُ الله الناظِرَة»۱ است، آیا می‌توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم؟! و هرکاری را که خواستیم انجام دهیم؟! چه پاسخی خواهیم داد؟
همه ادوات و ابزار را از خود او می‌گیریم و به نفع دشمن به کار می‌گیریم و آلت دست کفار و اجانب می‌شویم و به آنها کمک می‌کنیم!
همه ادوات و ابزار را از خود او می‌گیریم و به نفع دشمن به کار می‌گیریم و آلت دست کفار و اجانب می‌شویم و به آنها کمک می‌کنیم! چقدر سخت است، اگر برای ما این امر ملکه نشود که در هر کاری که می‌خواهیم اقدام کنیم و انجام دهیم، ابتدا رضایت و عدم رضایت او را در نظر نگیریم و رضایت و خوشنودی او را جلب ننماییم! البته رضایت و سخط او در هر امری معلوم است و ظاهراً منتهی به واضحات می‌شود، و در غیر واضحات و موارد مشکوک باید احتیاط کنیم.
در همین اواخر اتفاق افتاده که شخصی در تقلید و تعیین مرجع شایسته شک و تردید داشت، در خواب چهره شخص مورد نظر را به او معرفی کردند. به نجف رفت و پس از مدتی جست‌وجو او را پیدا کرد. همچنین برای بعضی اتفاق افتاده که در بقا بر تقلید یا عدول به حیّ تردید داشته‌اند، از قبر معصوم شنیده است که «باقی باش!» البته هر کدام از این نقل‌ها قابل تکذیب است، ولی از مجموع این قضایا معلوم می‌شود که امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف، متوجه و مراقب ماست و نمی‌توان گفت از احوال ما مطلع نیست و ما هر کار و یا هر چه را خواستیم، می‌توانیم آزادانه انجام دهیم.
