غرور و مذمت، که منشأ اکثر آفات و شرور است. و اصل معنى غرور، فریبخوردن است. و مراد از آن در این مقام، فریفتهشدن به شبهه و خُدعۀ شیطان است، در ایمنشدن از عذاب خداى تعالى، و مطمئنگشتن به امرى که موافق هواوهوس، و ملایم طبع باشد. پس هرکه را اعتقاد آن باشد که او بر راه خیر است، و آن طریقهاى که دارد، طریقۀ صحیح است، و چنین نباشد، آن شخص مغرور است. و اگر فریفتۀ امرى شود که بهواسطۀ آن، خود را شخصى داند، آن عُجب است _ که مذکور شد _ و اگرچه آن نیز از اقسام غرور است، و لیکن مراد در این مقام از غرور، مغرور شدن است به صحت آن کارى که مىکند، و درستبودن آن.