سید مرتضی۱ رحمهالله مقام زعامت و ریاست فاطمیین را به عهده داشته و شخصیت او بهحدی بوده که گاهی به خانه او پناهنده میشدند. در میان علمای خاصه۲ بیش از شیخ مفید۳ و شیخ طوسی رحمهمالله تقیه میکرد. این سه شخصیت (سید مرتضی، شیخ مفید و شیخ طوسی رحمهمالله) خیلی بزرگوار بودهاند و تقریباً به مذهب حیات دادند، بلکه شالوده و اساس و پایه مذهب تشیع را اینها ریختهاند؛ جَزاهُمُ الله خَیراً (خداوند به آنها جزای خیر دهد!).
وقتی در مجلس شیخ طوسی رحمهالله، سخن از سید مرتضی رحمهالله میآمد، میفرمود: «صَلَواتُ الله عَلَیهِ؛ درودهای خداوند بر او باد!»۴.