باب رسیدن به لقاءاللّه مفتوح است

با اینکه خداوند سبحان می‌فرماید: «سَنُريهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ في‏ أَنْفُسِهِ؛ به زودی نشانه‌های روشن خود را در نواحی [آسمان و زمین] و در وجود خود آنان به ایشان ارائه خواهیم داد».١

همچنین می‌فرماید: «قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ؛ بگو: بنگرید که در آسمان‌ها و زمین چه چیز است».٢

آیا ممکن است با وجود خلوص و صدق در استعلام و طلب، هدایت و ارائه آیات معرفت برای انسان نباشد؟! باب رسیدن به کمالات و لقاءالله مفتوح است. حیف نیست این مراحل را که از راه بندگی حاصل می‌شود، نداشته و از آنها محروم باشیم؟!

در زمینه معرفت وارد شده است: «ما کنْتُ أَعْبُدُ رَباً لَمْ أَرَهُ؛ من کسی نیستم که پروردگارِ ندیده را بپرستم».٣

و نیز: «عَمِیتْ عَینٌ لا تَراک عَلَیها رَقِیباً؛ چشمی که تو را ناظر بر خود نبیند، کور است (کورباد!)».۴

و یا اینکه: «رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ؛ دل‌ها او را با ایمان‌های واقعی می‌بینند».۵

همچنین: «نَزَلَ مِنْ رَبهِ مَنْزِلَةً فَرآهُ بِقَلْبِهِ؛ نسبت به پروردگارش در منزلتی قرار گرفت تا اینکه او را با قلبش مشاهده نمود».۶

• ١. فصّلت: ۵۳.
• ٢. یونس: ۱۰۱.
• ٣. اصول کافی، ج۱، ص۱۹۷ و ۱۳۸؛ بحارالانوار، ج۴، ص۴۴، ۵۲ و ۳۰۴.
• ۴. ر.ک: بحارالانوار، ج۶۴، ص۱۴۲؛ ج۹۵، ص۲۲۶؛ اقبال الاعمال، ص۳۴۹.
• ۵. اصول کافی، ج۱، ص۹۷ و ۱۳۸؛ بحارالانوار، ج۴، ص۲۶، ۲۷، ۳۲، ۳۳، ۴۴، ۵۲، ۵۴ و ۳۰۴.
• ۶. مشابه: المیزان، ج۱۹، ص۳۱.