صاحب جواهر رحمهالله برای کار خود (تألیف «جواهر») بسیار اهمیت میداد. دلیل آن این است که در فوت پسر خود به نام علاوی که بسیار به او علاقه داشته ـ پسر دیگرش آقای شیخ جواد است که نزد مردم محترم بود و بنده او را دیده بودم ـ برای تعزیه و عزاداری، پای جنازه فرزند خود نشست و مقداری از فقه جواهر را نوشت و فرمود: ثوابش را به مرحوم پسرم هدیه نمودم!