منصور با آن همه دستور کشتنها که میداد، در مرضی که منجر به مرگش شد گفت: «رُدونی إِلی حَرَمِ رَبی!؛ مرا به حرم پروردگارم برگردانید»؛۱ میخواهم در حرم بمیرم، نه خارج از حرم! «معاویه» هم دم مرگ گفت: «خَلوا بَینی وَ بَینَ أَرْحَمِ الراحِمینَ!؛ مرا به خداوند ارحم الراحمین بسپارید و کنار بروید».
ما منکر نیستیم که انسان باید در اوقات پایان زندگی و دم مرگ به رحمت پروردگار امید داشته باشد، ولی غرض ما بیان قابلیت انسان، در غایت قوس صعود و غایت قوس نزول است؛ نظیر سلمان و معاویه.