و جماعتی ديگر [از صوفیان و درویشان اهل غرور] هستند که ايشان را «مَلاميه» (نام فرقه ای از صوفيان) می نامند، که اعمال قبيح را مرتکب می گردند، و افعال شنيعه را به جا می آورند؛ و چنان پندارند که اين، موجب رفع اخلاق ذميمه، و کسر هواوهوس نفسِ خبيثه است. و حال اينکه خود اين افعال، در شريعت مقدّسه، مذموم [است]، و مرتکب آنها، مُعاتَب و مَلوم (سرزنش شده) است.
و گروهی ديگر، که في الجمله (اندکی) از اين ها بهترند، کسانی هستند که مخالفت نفس را پيشنهاد خود کرده اند، و به رياضت و مجاهده نفس مشغول شده اند؛ تا اينکه بعضی از منازل راه دين را پيموده اند، و به بعضی از مقامات رسيده اند؛ اما هنوز در راه اند، و همه منازل را قطع نکرده اند، و از سلوک فارغ نشده اند؛ و ليکن به همين قدر فريفته می شوند، و چنان پندارند که همه مقامات را طی کرده، به خدا رسيده اند.