رسم است که فقها و مراجع، احتیاطات خود را به «اَلأعْلَمُ فَالأعْلَم» ارجاع می‌دهند، ولی مرحوم آقا میرزا محمدتقی رحمه‌الله زیاد ارجاع می‌دادند، نه به یک فرد و دو فرد؛ زیرا خودشان بسیار احتیاطی بودند و نمی‌توانستند در مسائل به یک طرف فتوا دهند، ناچار به سایر فقهای عصر خود در بلاد ارجاع می‌دادند و اهل «...

اگر هنگامی که بلا می‌رسید، لکّۀ سیاهی در پیشانی افراد گناهکار به وجود می‌آمد که به‌واسطۀ آن، معصیت تشخیص داده می‌شد و درجۀ معصیت بدان کشف می‌شد، آن وقت همه زاهد و مسلمان می‌شدیم؛ البته به شرط اینکه همه با هم عهد و پیمان نبسته باشیم که در معصیت و گناه و نافرمانی مثل هم باشیم....

یکی از بزرگان که به‌خاطر جلالت قدرش احتمال می‌رفت بعد از محمّد‌بن‌عثمان‌بن‌سعید، جای حسین‌بن‌روح به نیابت خاص تعیین شود، با کمال ادب و احترام دو زانو در مقابل حسین‌بن‌روح رحمه‌اللّه قرار گرفت....

مرحوم سید حسن صدر و مرحوم آقا سید ابوالحسن اصفهانی وقت غروب در کنار نهر دجله در سامرا نامه‌های مردم را که متضمن اسرار آنها بود، در شط می‌انداختند! در محضر بهجت، ج۳، ص۵۸ ...

چقدر مسائل است که از راه علم و معرفت و خداشناسی حل می‌شود، و ما به‌جهت ضعف در معرفت، با یکدیگر اختلاف داریم! آقای آیت‌الله خویی، که نزد آقای شیخ محمد رشتی ـ پدر آقای شیخ جمال نجفی ـ حاشیه خوانده بود، می‌فرمود: آقای رشتی سر درس به ما می‌فرمود: نابرده رنج، گنج میسر نمی‌شود          مزد آن گرفت جانِ بر...

می‌گویند حضرت رضا سلام‌الله‌علیه، از مریضی که محتضَر بوده، عیادت کرد. اطراف مریض، کسانی بودند که گریه می‌کردند. گریه می‌کردند که این [شخص]، دوست ما بود، آدم مؤمنی بود و... که دارد وفات می‌کند. حضرت لبخندی زد. آمدند بیرون. [به حضرت] عرض کردند: چه مناسبتی داشت [که] دوستانش همه گریه می‌کردند و شما لبخن...

[هر] فرد فردی باید در افکارش، خودش را متفرّد۱ بداند و به اطرافیان خودش نگاه نکند. شاید بیچاره‌ها تابع [کسی و چیزی] هستند و [حتی] فکرشان هم تابع فکر دیگران است؛ تا این درجه! کأنّه۲ [خودشان] فکر ندارند....

اگر علم انسان مطابق ایمانش باشد، خیلی خوب است. علمای سابق، علم را از ایمان جدا نمی‌دانستند. مرحوم میرزای شیرازی بزرگ۱ در قضیه تحریم تنباکو فرموده بود: علت این حکمی که کردم، آن بود که در سرداب سامرا حضرت صاحب عجل‌اللّه‌تعالی‌فرجه‌الشریف را زیارت کردم و در آنجا به من الهام شد!...

به حُکمِ «أَلْحِکمَةُ ضآلةُ الْمُؤْمِنِ، فَلْیأْخُذْها وَلَوْ مِنَ الْکافِرِ؛ حکمت، گمشده مؤمن است، لذا مؤمن باید آن را ولو از کافر فرا گیرد»١ با تأمل در احوال دیگران، حتی...

عالمی، فرزند خود را به کاسبی واداشت و گفت: طلبه باید قابلیت این را داشته باشد که روزیِ خود را توکل بداند و تنها توکل به خدا، روزی او باشد؛ و فرزند من چنین نیست. در محضر بهجت، ج۱، ص ۲۳۱ ...