ج. ولىّ او يا کسى که از ولىّ اجازه دارد مى‌تواند تا به حدّ واجب شدن ديه نرسد، تنبيه کند در محدوده‌ى ذکر شده در مسأله ١۶٠٩ رساله.

ج. خير، جايز نيست.

ج. در اين رابطه به مسايل ١٩٨۵ تا ١٩٨٧ رساله رجوع شود، ولى نفقه‌ى آن‌ها بر پدر واجب است و تا حدى که به حدّ بلوغ و رشد نرسيده‌اند، حضانت آن‌ها بر پدر و مادر است.

ج. شايد نهى تنزيهى باشد.

ج. بله، در صورت اوّل حق دارد، البته رعايت مساوات بين اولاد مستحب است؛ و اما در صورت دوم، اگر فرزند بالغ رشيد است، تنها سهم مشاع خود را مى‌تواند بفروشد.

ج. به زوج منتقل مى‌شود.

ج. اگر آسيب مالى زده، از اموالِ آن کودک بايد خسارت را بپردازد.

ج. آن‌ها را منع کند و اگر ادامه دادند، فرزند بايد به وظيفه‌ى خود مثل ساير موارد تحقق غيبت رفتار کند، هم چون دفاع از فرد غيبت شونده و ترک مجلس غيبت و مانند آن.

ج. در صورت وفات پدر، حضانت مخصوص مادر است؛ اما در صورت ازدواج او تأمل است، احتياط در رعايت رضايت صاحب حقى است که حق او از حق پدر و مادر متأخر است.

ج. اگر بين نزديکى و زايمان حداقل شش ماه هلالى ـ که کم‌ترين مدت حمل است ـ فاصله شده باشد، نيز بيشتر از نه ماه فلاصله نشود، فرزندى که از زن متولد مى‌شود، ملحق به شوهر است.