ج. تا وقتى که وطن شما نشده، در آن روستا حکم مسافر را داريد.

 ج. بايد هم قصدى باشد و هم عملى هر دو با هم به تناسب موارد که صدق عرفى به طور قطعى و جزمى محقق شود.

ج. خير، بلکه اگر محلّ وطن شما وطن آن‌ها هم شده باشد؛ هر چند به تبع شما،  تا از آن اعراض نکنند، به حکم وطن باقى است و اگر وطن آن‌ها نشده باشد، در آن حکم مسافر دارند.

ج. اگر قصد دارند که بعد از تحصيل بروند يا احتمالى که سلب کننده‌ى سکون و آرامش روح باشد ـ که در توطّن لازم است ـ ، مى‌دهند که از آن محل بروند، وطن صدق نمى‌کند.

ج. بعد از مراجعت، وطن اصلى فرزند همان وطن اصلى پدر و مادر است و مکان تولّد در فرض سؤال، وطن محسوب نمى‌شود.

ج. وطن محسوب نمى‌شود.

ج. به اين که ديگر قصد ندارد که بعدا هم برود و در آن جا بماند ودر عمل هم قطع علاقه از آن جا بکند.

ج. نماز و روزه‌اش تمام است.

ج. با فرض اين که قطع اميد کرده است، اعراض قهرى حاصل مى‌شود.

ج. خير، وطن نمى‌شود؛ مگر به نحوى که در پاسخ استفتائات گذشته ذکر شد.