ج. نماز و روزه‌اش تمام است.

ج. با فرض اين که قطع اميد کرده است، اعراض قهرى حاصل مى‌شود.

ج. خير، وطن نمى‌شود؛ مگر به نحوى که در پاسخ استفتائات گذشته ذکر شد.

ج. بايد قصدش به گونه‌اى باشد که عرفا آن را اعراض بدانند، زيرا قصد اعراض به قطع تمام علايق از آن جا محقّق مى‌شود که اعراض عملى هم مى‌خواهد و به مجرّد قصد، اعراض تحقّق نمى‌يابد.

ج. محل دوم وطن او مى‌شود.

ج. اگر انصراف او از اعراض صورى و ظاهرى است، اعراض او محقق مى‌شود.

ج. هر کدام از فرزندان وطنشان همان محل تولدشان است که محلّ زندگى‌شان هم باشد و کارى به محل تولد فرزند ديگر ندارد.

ج. لازم نيست دوباره کامل بخواند و همان نماز شکسته‌اى که خوانده کفايت مى‌کند.

ج. تا زمانى که اعراض محقّق نشود، آن جا هم به حکم وطنيّت باقى است.

ج. خير، حکم وطن را ندارد.