ج. محلى را که انسان براى اقامت و زندگى خود اختيار کرده، وطن او است، چه در آن جا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد، يا خودش آن جا را براى زندگى اختيار کرده باشد، پس وطن انسان بنابر اقوى جايى است که عرفا آن جا را وطن  شخص بدانند و لازم نيست در آن جا ملکى داشته باشد و يا اين که شش ماه آن جا زندگى کرده باشد؛ بلکه همين قدر که عرفا آن جا وطن او به حساب آيد، کافى است.

ج. در هر محلى که فرزند زندگى مى‌کند همراه پدر و مادر يا يکى از آن‌ها که وطن آن‌ها است، وطن فرزند هم مى‌شود و مجرّد محل تولد وطن او نيست و بعد از بلوغ و استقلال از پدر و مادر هم قصد اعراض از وطن اصلى يا توطّن جاى ديگر با خود فرزند است.

ج. خير، لازم نيست.

ج. اگر پدر و مادر شما يا خود شما قصد داريد تا آخر، هر تابستان دو سه ماهى به آن‌جا برويد و بمانيد، آمل وطن شما هم مى‌شود.

ج. طول مدّت، موجب وطن شدن قم براى او نمى‌شود، و از مسافر بودن خارج نمى‌شود.

ج. تا قصد وطنيّت در جايى نکنيد، آن جا وطن شما نمى‌شود و ميزان صدق عرفى وطن براى خود شما است نه بستگان شما.

ج. بدون قصد توطّن نمى‌شود، هر چند قصد هميشه ماندن شرط نيست، بلکه تعيين مدّت کردن مضرّ است و ميزان صدق عرفى وطن است، يعنى مردم بگويند او اهل فلان جا است.

ج. تا وقتى که وطن شما نشده، در آن روستا حکم مسافر را داريد.

 ج. بايد هم قصدى باشد و هم عملى هر دو با هم به تناسب موارد که صدق عرفى به طور قطعى و جزمى محقق شود.

ج. خير، بلکه اگر محلّ وطن شما وطن آن‌ها هم شده باشد؛ هر چند به تبع شما،  تا از آن اعراض نکنند، به حکم وطن باقى است و اگر وطن آن‌ها نشده باشد، در آن حکم مسافر دارند.