ج. فرقى نمى‌کند.

ج. مى‌تواند پس از رمضان اوّل ـ رجاءً ـ کفّاره‌اش را بدهد، هر چند اگر در بين سال خوب شد، بايد روزه‌ها را قضا کند.

ج. احتياط واجب آن است که روزه‌دار از استعمال آمپولى که به جاى غذا به کار مى‌رود خوددارى کند، بلکه اجتناب، خالى از وجه نيست؛ ولى تزريق آمپولى که عضو را بى‌حس مى‌کند يا به جهت ديگر استعمال مى‌شود اشکال ندارد و اجتناب از آمپولى که معلوم نيست از قسم اوّل باشد يا نه، لازم نيست.

ج. به علم يا اطمينان رسيدن يا حصول خوف و ترس عقلايى از ضرر روزه، وظيفه‌ى خود مکلّف است؛ هر چند سببش نظر دکتر باشد.

ج. آمپول‌هاى غير مغذّى و غير تقويتى و آن چه داخل حلق نشود، باطل کننده نيست.

ج. به حسب ظاهر پزشک به منزله‌ى نايب از خود مريض است که اگر خصوصيّات را بداند، يا بيمناک است يا نيست، ميزان خوف و ترس ضرر است و احوط اين است که به خود مريض توصيفات را بگويد، اگر خودش خوف ضرر داشت، روزه نگيرد و اگر خوف ضرر نداشت، روزه بگيرد.

ج. تزريق خون در باطل کردن روزه بالاتر از آمپول تقويتى است و اگر فرض شود که اصلاً جهت تقويتى نداشته باشد ـ مانند تزريق خون براى دفع مرض ـ ، باز هم احتياط در باطل کنندگى آن است.

ج. عمدا نبايد خون را در گلويش فرو ببرد.

ج. باطل کننده روزه است و کفّاره هم دارد.

ج. اگر بيمارى شما به گونه‌اى باشد که بدانيد يا گمان کنيد روزه گرفتن براى شما ضرر دارد، نبايد روزه بگيريد و اگر روزه بگيريد، روزه شما صحيح نيست، و در صورت خوف ضرر در صورتى که خوف شما عقلايى باشد، مى‌توانيد روزه‌تان را افطار کنيد.