ج. اگر وقت يکى تنگ است، اوّل آن را به جا آورد و اگر وقت هر دو وسيع است، مخيّر است که هر يک را خواست انجام دهد.

ج. در قبل از ظهر اشکال ندارد.

ج. علم و جهل در اين مسأله فرقى ندارد.

ج. در غير بقاى بر جنابت، فرقى در عدم ابطال نيست و در آن مورد به مسأله‌ى ١٣١٧ رساله رجوع شود.

ج. اگر روزه‌ى واجب معين باشد، روزه‌اش باطل است و عدم وجوب کفّاره، محلّ تأمّل است. (مسأله‌ى ١٢٧٠ رساله).

ج. روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان، واجب نيست روزه بگيرد، و اگر بخواهد روزه بگيرد، نمى‌تواند نيّت روزه رمضان نمايد؛ بلکه بايد نيّت روزه قضا و مانند آن بنمايد و چنان چه بعدا معلوم شود رمضان بوده، از رمضان حساب مى‌شود و در صورتى که قصد کند آن چه را که فعلاً خدا از او خواسته است انجام دهد و بعد معلوم شود رمضان بوده نيز کافى است و چنان چه در چنين روزى به نيّت روزه قضا يا روزه مستحبى و مانند آن روزه بگيرد و در بين روز بفهمد که رمضان است، بايد نيّت روزه رمضان کند.

ج. بله، مى‌تواند نيّت روزه قضا کند و ثواب روزه‌ى مستحبى را هم مى‌برد.

ج. اگر از شب قبل از خوابيدن نيّت داشته، همان کافى است.