ج. عدول نيّت از نافله به فريضه (نماز واجب) وبالعکس جايز نيست و در عدول از فريضه به نافله، بعضى موارد استثنا شده است، چنان چه در مسايل نماز جماعت خواهد آمد (مسأله ٧٨۵ رساله).

ج. اگر براى ديگران امامت مى‌کند بايد نماز قضاى يقينى را به جماعت بخواند، و اگر اقتدا مى‌کند نيّت قضاى احتمالى کافى است.

ج. احوط اتمام آن نماز و اعاده آن مى‌باشد..

ج. اگر ترتيب قضا شدن آن نمازها معلوم است، قضاى آن‌ها نيز بايد به ترتيب خوانده شود و اگر ترتيب نمازها را نمى‌داند، اگر رعايت ترتيب مستلزم تکرار عمل باشد، رعايت ترتيب لازم نيست. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله ١٢۵٧ مراجعه شود).

ج. اگر يقين دارد که ظهر را نخوانده يا شک در خواندن آن دارد، در وقت مختصّ به ظهر يا مشترک، قصد ظهر مى‌نمايد و تمام مى‌کند؛ و در وقت مختصّ به عصر در صورتى که قصد امر فعلى داشته، بدون تقييد به عنوان بلکه مجرّد تطبيق بر مقصود، قصد عصر مى‌نمايد و تمام مى‌کند؛ و اگر يقين به فعل ظهر سابقا داشته، پس با قصد امر فعلى و خطاى در تطبيق، با قصد عصر تمام مى‌نمايد، چه در وقت مشترک باشد يا مختصّ به عصر وگرنه صحّتش با عدول احتمالى قابل منع است.

ج. به نيّت ما فى الذّمه و امر فعلى که بر عهده‌ى انسان است.

ج. اگر يقين دارد که مغرب را نخوانده يا شک در خواندن آن دارد و در وقت مختصّ به مغرب يا مشترک است، نمازش باطل است، چون شک در رکعات هم دارد و بقيّه‌ى فروع از جواب قبلى روشن است.

ج. اشکال دارد.

 ج. حکم قصد احتمالى و قصد رجايى را دارد و قصدِ نماز بر تقدير حصول يا عدم حصول امرى، غير از قصد قطع بر آن تقدير است.

ج. خير، اشکال ندارد.